Jankend op de rand van mijn bed. Mijn kleine mannetje naast me. Hij keek me niet begrijpend aan “mamma?” zei hij vragend en klom bij me op schoot. Hij hield me stevig vast alsof hij doorhad dat het echt niet goed met me ging. Mijn arme kleine mannetje, twee jaar oud was hij en hij begreep totaal niet waarom ik zo hard moest huilen. Ik moest alleen maar nog harder huilen, want wat er zojuist allemaal door mijn hoofd ging was zo niet eerlijk tegenover mijn lieve mannetje en toch kon ik aan niets anders meer denken dan dat. Ik voelde me zo’n slechte moeder en kon echt nergens geen greintje eigenliefde meer ontdekken op dat moment.
En toch kwam op dat moment het besef dat het zo niet langer kon. Dat als ik NU geen stappen zou ondernemen die vreselijke gedachtes wel eens werkelijkheid zouden kunnen worden. Dat ik zo ver weg zou zinken dat er op een bepaald moment geen uitweg meer zou zijn en dat kon ik mijn mannetje niet aandoen. Hij verdiende geen moeder die het leven niet meer zag zitten. Hij verdiende een moeder die keihard vocht om weer gelukkig te worden. Een moeder die keihard knokte en aan zichzelf werkte om het leven weer aan te kunnen. En zo zat ik een dag later bij de huisarts.
Als een robot deed ik emotieloos mijn verhaal. Alsof het niet mijn verhaal was, maar dat van de buurvrouw. Zo maakte ik het dragelijk voor mezelf. Dat was mijn overlevingsmechanisme geworden. Van buiten niets te zien, maar van binnen complete chaos!
Er was zoveel schaamte…Hoe kon een succesvolle, leuke vrouw met een groot sociaal netwerk zo in verval raken? Ik voelde me alleen, er was niemand die me begreep. Mijn grote sociale netwerk was weggevallen, werken ging niet meer. Wat ik wel had was een kind dat erg slecht sliep, een kind dat nergens mee naartoe kon omdat hij van het minste geringste zwaar overprikkeld raakte en verschrikkelijke huilbuien en driftbuien had. Ik voelde me een hele slechte moeder, want ik wist gewoon niet wat ik kon doen aan het gedrag van mijn kind! Ik zat thuis, alleen (met mijn kind) en was kneiter depressief. En ik voelde mij de grootste loser ever! Ik had op alle fronten gefaald…
En nu hoor ik je bijna denken “Ohjaaa tuurlijk en jij moet anderen gaan helpen?!?”
YEP! Want dit verhaal is echt, niet een verzonnen verhaal, maar mijn verhaal! Ik heb zelf aan de lijve ondervonden hoe het moederschap en de bijkomende struggles je in een dal kunnen laten belanden.
Het mooie is dat ik er ook weer uit ben geklommen doordat ik de juiste hulp zocht en vond. Ik liet me deze keer niet uit het veld slaan en volgde workshops zoals “hoe ga je om met driftbuien” en “opvoeden met spel”. Ik las alles wat ik kon vind over pittige kinderen, hoog sensitiviteit en liefdevol opvoeden. En als kers op de taart volgde ik een opleiding tot Kindercoach.
En DAT is waarom ik zo ontzettend waardevol ben voor andere vrouwen die in precies hetzelfde schuitje zitten.
Dus herken jij jezelf in bovenstaand verhaal? Voel jij je onbegrepen en alleen? Heb jij ook het gevoel dat je faalt en weet jij niet meer hoe om te gaan met het pittige gedrag van je kind?
Vertel mij jouw verhaal en maak dit JOUW MOMENT van besef, want zo kan het niet langer doorgaan. Ook jij verdient het om gelukkig te zijn!
