14 jaar was ik. Ik had genoeg verdiend met mijn kranten wijk en besloot in mijn eentje met een jongerenreis naar Malgrat de Mar te gaan. Ik kon dat en ik deed dat! Stoer vond ik mezelf en dat was eigenlijk iedereen wel met me eens! 24 uur in mijn eentje in de bus naar Spanje, bij aankomst bleek ik de enige te zijn die in zijn eentje was en werd ik bij anderen in een tent gepropt. Mijn koffer stond buiten de tent die past er niet meer bij. Huilend belde ik mijn moeder op. Ik vond mezelf even niet meer zo stoer en wilde naar huis. Stoer als ik raakte ik mezelf bij elkaar en regelde ik dat ik in een andere tent kwam te liggen en zo had ik 2 fantastische weken.
24 was ik. Met mijn backpack vertrok ik in mijn eentje voor een jaar naar Australië. Ik kon dat en ik deed dat, want ik was zelfstandig en stoer! Dat ik me heel vaak alleen voelde en me dan afvroeg wat ik in godsnaam in mijn eentje aan de andere kant van de wereld deed daar dacht ik maar niet over na en praten erover deed ik al helemaal niet. Dit was mijn droom en die had ik voor mezelf waargemaakt, dus niet zeiken en gewoon genieten was het motto! En dat heb ik ook gedaan. De beste tijd van mijn leven. Ik voelde me vrij, zelfverzekerd en STOER.
Stoer hoorde bij mij. Het gaf mij een soort van aanzien. Ik straalde uit dat ik het allemaal zelf wel kon en dat ik niemand nodig had. Maar diep van binnen voelde ik me alleen, snakte ik naar verbinding en innige vriendschappen waarin we alles met elkaar deelden. Maar dat delen dat kon ik niet. Ik was toch stoer en had niemand nodig, dus hoezo gevoelens delen en mezelf kwetsbaar opstellen. Dat hoorde niet bij mijn beeld van stoer zijn.
Nu ben ik inmiddels 42 en ik vind mezelf stoerder dan ooit! Want…
Ik heb de laatste jaren geleerd hoe kwetsbaarheid te tonen. Aan te geven wat ik nodig heb en waar mijn grenzen liggen. En heeft dat iets veranderd aan hoe ik mezelf zie? Absoluut!
Ik zie nu een stoere vrouw die haar kwetsbaarheid durft te tonen, die weer verbinding voelt met de mensen om haar heen en die durft te zeggen wat ze voelt, wil, maar ook wat ze juist niet wil!
HOE heb ik dat geleerd dan? Dat ging niet over één dag ijs…dat was een flink proces en misschien wel mijn levenswerk. Dit is wat ik te doen had om weer met beide benen in het leven te kunnen staan om weer gelukkig te kunnen zijn! Door de juiste hulp in de vorm van coaching kreeg ik inzichten in mijn eigen patronen, mijn gedrag en mijn overtuigingen. Ik leerde het duiveltje op mijn schouder kennen en erkennen en ik leerde hem niet te voeden. Ik leerde reflecteren en ik leerde weer naar gevoel te luisteren. Uit het hoofd en naar mijn gevoel. Zoals ik al zei…dat gaat niet over één dag ijs, maar het is te doen! En ik dacht altijd dat ik daarvoor mijn stoerheid moest laten verdwijnen, dat kwetsbaarheid en stoer zijn niet samen gaat, maar het tegenovergestelde bleek waar…
Ik ben nu een stoer & kwetsbaar wijf!
Herken je jezelf hierin? Moffel jij ook jouw gevoelens en behoeften weg?
Heb jij ook het gevoel dat je hier wat in te leren hebt?
Neem dan contact met me op voor een gratis kennismaking.
06-26212028
tessa@quistcoaching.nl
NB Tot het einde van het jaar geef ik gratis adviesgesprekken van 60 minuten weg!