En hoe doe je dat dan en weet jij eigenlijk wel precies waar jouw grenzen liggen?
Ik stond ergens op een grasveld in een wandelgebied in de buurt van Delft met een bolletje wol in mijn handen waarmee ik van mijn coach een grens om me heen moest trekken. Voel maar eens waar jouw grens ligt en gebruik daarbij de wol als jouw denkbeeldige grens. Groot, klein, rond, vierkant. Het maakt niet uit het is jouw grens en van niemand anders.
Een paar minuutjes later stond ik daar dan. In mijn eigen cirkel die mijn denkbeeldige grens voor moest stellen en ze liep wat rondjes om mij en mijn grens heen. Aaghh wat ongemakkelijk. Ik kreeg er de rillingen van. Ze kwam ook steeds dichter bij, in mijn Aura….En ik zei niets! Ook toen ze op een gegeven moment binnenin mijn cirkel van wol kwam staan, zei ik niets! Helemaal niets!
“Wat vind je hier nou van?” vroeg ze me.
“Ongemakkelijk!” zei ik.
“Waarom zeg je er dan niets van?’’
Ik haal de mijn schouders op “Kweenie”
En ze begon te bewegen binnen mijn cirkel en kwam steeds een beetje dichterbij. In gedachten schreeuwde ik ‘GA NOU WEG!’, maar ik zei niets! Ik deed een stapje naar achter zelfs zodat ik bijna buiten MIJN cirkel kwam te staan. Maar ik zei en deed niets!
“Waarom zeg je niets? Vind je dit soms prettig?“.
“Nou nee, niet bepaald!”
Stuur me weg dan! Zei ze een soort van vol ongeloof. Niet bevattend, misschien, waarom ik niets zei en zelfs buiten mijn eigen cirkel dreigde te stappen. En hij kwam binnen…Ik voelde me zo’n sukkel dat ik dit liet gebeuren, maar ik leek niet in staat om er op dat moment wat mee te doen. Ik bevroor als het ware.
“Stuur me weg dan!” zei ze nog eens.
Met zachte stem zei ik “wil je alsjeblieft weggaan?”
“NEE!” zei ze. “Ik sta hier best”.
… oh shit, wat nu?! Ik weer met een iets hardere stem “wil je alsjeblieft weggaan?”
Ze bewoog wat naar achter, maar bleef binnen mijn cirkel staan. Dit ging zo nog wel even door totdat ik dacht ‘okay nu moet ik echt iets gaan doen. Ze gaat gewoon niet weg en ik moet haar eruit zetten!’ Ik haalde adem en zei “OK en nu moet je echt mijn cirkel uitgaan!”
En daar ging ze!
Wat was er nu anders? Wat had ik gezegd of gedaan waardoor ze nu wel mijn cirkel uit ging dan?
Juist…ik was achter mijn beslissing gaan staan om haar eruit te zetten. Ik rechtte mijn rug, haalde adem, keek haar aan en zei dat ze weg moest. Iets in mijn houding en uitstraling hadden ervoor gezorgd dat ze geen nee meer ‘durfde’ te zeggen.
Er gebeurde nog iets in dat veld waardoor alles me nog veel helderder werd. Terwijl ik daar stond, in mijn cirkel van wol, kwam er een man langs met zijn hond. De hond huppelde vrolijk tussen ons door en gek genoeg die man dus ook! Wat een eikel dacht ik, asociaal…hij ziet toch dat wij hier bezig zijn? Maar wat had ik gedaan om het te voorkomen dan? Niets! Ik had juist een stapje naar achter gezet, zodat deze man er langs kon dwars door mijn cirkel heen!
And it hit me … dit is wat ik altijd doe!
Ik beweeg mee, Ik zet mezelf aan de kant en ik ga niet voor mezelf staan. Maar No more!! Vanaf dat moment besloot ik voor mezelf te gaan staan. Geen stapjes meer opzij om een ander te pleasen! Mijn eigen grenzen bewaken en eindelijk eens naar mezelf luisteren!!
Denk jij nu…Dit is dus precies wat ik doe!
Ik please een ander en vergeet mezelf en mijn grenzen aan te geven.
Of misschien denk je wel “Ik weet niet eens waar mijn grenzen liggen!”
Wil jij ook jouw grenzen ontdekken en leren aangeven, zodat jij dichter bij jezelf komt en weer naar jezelf gaat luisteren? Je hoeft het echt niet alleen te doen, ik help je er graag bij!